Christmas is Coming

  

- For English Scroll all the way down - 

 Het is weer zo ver. De kerstliedjes klinken door de winkelcentra, de geur van kaarsen en overal kerstbomen. Tja, zeker niet wat we verwacht hadden te vinden in Amman maar Kerst is overal te vinden. Ik denk niet dat veel mensen de ware betekenis van kerst kennen maar er is zeker een tijd van licht, naastenliefde en delen aangebroken. De school van de kinderen organiseerde deze maand hun jaarlijkse inzamelingsactie van warme kleding, dekens en kacheltjes voor mensen die het goed kunnen gebruiken. Vrouwengroepen breien warme truien en LWF heeft ruiten laten plaatsen is diverse scholen (moet je je voorstellen, les krijgen in de klaslokalen zonder ruiten, in de winter…). Ja, inmiddels zitten we hier 4 maanden en het is winter. Iets waar we erg aan moeten wennen. Na 4 jaren van zomer is het niet makkelijk, maar we komen er wel.

Al vaak heb ik de laatste tijd tegen Remko gezegd waar ik m’n nieuwe blog over wilde schrijven, toch zit ik hier zonder plan. Er zijn zoveel dingen die opvallen in deze eerste maanden en die het schrijven waard zijn. De manier waarop mensen rijden, het plastic wat over te vinden en te krijgen is, de heftige regen (en overstromingen), de woestijn. Maar ook alle veranderingen ten opzichte van Myanmar, Boaz zijn verjaardag en gasten. Laat vooral weten waar jij graag over zou lezen!

Het is even geleden dat jullie wat hoorden dus een update is wel op zijn plaats. Remko is druk (als altijd). Momenteel zit hij voor een weekje in Irak. Afgelopen maanden was hij in Lebanon en Jericho. Hij ontmoette heel veel pastors, kwam op televisie en leerde de organisatie en zijn collega’s steeds beter kennen.

Boaz en Ella verbazen ons elke keer weer. Ze doen het gewoon. Afscheid nemen in Myanmar was niet makkelijk, en ja, we missen onze goede vrienden daar. Maar de kinderen zijn volledig in hun nieuwe avontuur gesprongen (met een beetje een moeilijke start van Boaz). Ze vinden hun nieuwe juffen geweldig, en allebei hebben ze een paar goede vriendjes en vriendinnetjes op school (en Boaz ook buiten school). Ze klagen nooit als ze ’s ochtend weer vroeg uit bed moeten en hebben ’s middags altijd nog een dikke glimlach op hun gezicht. 

We hebben op school ‘International Child Day’ gevierd en allebei hebben ze trots Nederland op de kaart gezet. Natuurlijk compleet met Nederlandse kaas, foto’s van het koninklijk huis, tulpen, molens, delfs blauw en klompen. Ella zit inmiddels bij het koor en maakt zich op voor haar kerst optreden. 

De laatste twee weken waren niet alleen druk met voorbereidingen voor kerst, er was meer te vieren. Opa en oma zijn gekomen, Sinterklaas kwam naar Amman en… we vierden Boaz zijn verjaardag! Zo veel mooie momenten en leuke tijden. Het is heerlijk te zien hoe de kinderen genieten met de mensen om zich heen; verhaaltjes lezen met opa en oma, spelen met hun vriendjes of ezeltje rijden door Petra (waarom niet?). Boaz vierde zijn Jungle feestje, compleet met kampvuur, een jungle tocht en een bezoekje aan het lokale dierenasiel. Anders dan veel kinderen gewend waren (vaak komen ze niet verder dan een indoor playground), maar een groot succes. En ongelooflijk; we hadden de enige 3 droge uren tijdens 3 regendagen in Amman. Net genoeg om het vuur aan te krijgen en onze track toe doen door een modderige jungle. 

We houden vooral van de buitenactiviteiten hier. Afgelopen weekend bezochten we Petra en Wadi Rum. We hebben veel geklommen, geklauterd en gewandeld. Fantastische plekken, waar we nog niet op uit gekeken zijn. Met name Wadi Rum blijft adembenemend. We zullen zeker nog vaak teruggaan.

Kerst komt eraan, een nieuw jaar staat voor de deur. We kijken uit naar wat Jordanië ons zal brengen en wat wij Jordanië kunnen brengen. Want er is meer dan alleen het licht van kaarsen….

Want een kind is ons geboren

 Licht in deze wereld

Hele fijne kerstdagen allemaal!

It's this time of year again. The sound of Christmas Carols, the smell of candles and Christmas trees everywhere. Yes, not as we expected but here in Amman we do get a sense of Christmas everywhere we go. I do not think a lot of people understand the real meaning of Christmas but the season of light, sharing and loving has definitely made it’s way to Jordan. The school of the kids organized a yearly collection so they can distribute warm clothes, blankets and heaters to the people who need it most.  Women groups started to knit warm jumpers and LWF provides windows for schools who have none (can you imagine, winter in Amman and schools without windows….).

Yes, 4 months into our new adventure and winter is here. Something we all had to adapt to. After 4 years of summer it isn’t easy, but we’re getting there.

I talked to Remko many times about what I wanted to write in a next blog, but here I am still doubting. So many things came to mind in these first months. The way people drive, the plastic we find everywhere, the rain (and flooding), the desert. But also the transition. Boaz’ birthday and visitors. Let me know what would interest you most for a next blog!

As it has been a while it might be good to give you a little update about things here first. Remko has been busy (as always). At the moment he is for another trip to Iraq. Over the last two months he also visited Lebanon and Jericho. He met a lot of pastors, made it to the national news and got to know the organization and his team better and better. 

Boaz and Ella are just amazing. Every time they do it again. Saying goodbye to our friends in Myanmar was hard. And yes, we do miss so many amazing people out there. But the kids jumped right into their new adventure (after a few difficult weeks at the start for Boaz). They love their teachers, and both have a few good friends in school. They never complain going to school in the morning and still have big smiles when we pick them up in the afternoon. 

They celebrated International Childs Day in school last month and the both proudly presented the Netherlands to their friends, including Dutch cheese, pictures of the Royal Family and of course tulips, windmills and Delfs Blue. Ella attends the choir and they are preparing their Christmas songs now. 

Last two weeks were not only busy because of the upcoming Christmas but there was more to celebrate. Grandpa and Grandma came to town, Saint Nicolas found his way to Amman and… Boaz turned 5! So many happy moments and exciting times.  It’s lovely to see the kids with the people around them; reading stories and building lego’s with their grandparents, playing with their new friends or exploring Petra on the back of a donkey (why not?). Boaz had a jungle party for his friends, including campfire a jungle track and a visit to the local animal shelter. A bit different from what most kids were used to but a big success. And can you believe it: We got the only 3 dry hours during 3 days of rain in Amman…. Just enough to build the fire and track through the (muddy) ‘jungle’. 

More than anything we love the outdoors so far. Last weekend we made it to Petra and Wadi Rum. We did lots of walking, climbing and exploring. Amazing places, worth more than one visit. Especially Wadi Rum is breathtaking, I don’t think we soon get tired of those views…..

Christmas is coming, a new year is coming soon. We’re looking forward to what Jordan will bring us and to what we can bring to Jordan. Because there is more than just the candle light…. 

For unto us a child was born

The Messiah who saves the world

May your Christmas be great as ever in the light of the Savior’s love!

Faith is taking the first step even when you don’t see the whole staircase….

- for English scroll all the way down-

Faith is taking the first step even when you don’t see the whole staircase….

Twee maanden geleden gingen we weg uit Yangon. Midden in de nacht namen we afscheid van Aha, onze lieve, zorgzame vriendin en hulp.

En nu zijn we hier; Amman, Jordanië, het Midden Oosten. Terwijl ik in mijn nieuwe keuken zit realiseer ik mij dat het echt nog maar een maand is dat we hier zitten. We wachten nog op onze spullen die uit Yangon moeten komen maar ondertussen hebben we voldoende uit Nederland mee kunnen nemen om dit huis al een thuis te maken. En de kinderen gaan naar school. En dan bedoel ik echt serieus naar school, 5 (lange) dagen in de week. Even wennen voor ons allemaal. Niet meer slapen tot je wakker wordt, niet meer naar school in je pyjama, niet meer lekker lang pauze om te spelen, niet meer je werkjes maken op de tafel ipv aan tafel. Maar in plaats daarvan vroeg opstaan, een schooluniform, een lunchbox en huiswerk. Maar ook nieuwe juffen, nieuwe vrienden, Arabische les, gym, ‘open house’ en echte schoolvakanties. Het is zeker een verandering, Ella vindt het geweldig (behalve het vroege opstaan). Boaz weet het nog niet zo goed (niet meer met de lego spelen op school en geen vriendjes in de klas die Nederlands spreken…). Maar allebei doen ze het super goed!

Dit geeft mij ruimte om m’n opleiding af te maken en eindelijk alle dingetjes te doen waar ik vorig jaar niet aan toe kwam (en het jaar ervoor en daarvoor…).

Tot nu toe lijkt Amman een prachtige stad met voldoende plekken om nog te ontdekken zowel in als rondom de stad. Het eerste weekend hebben we al meteen een bezoekje aan de Citadel gebracht (oude Romeinse plek in het centrum) en zijn we naar de Dode Zee geweest. We hebben Mount Nebo beklommen, waar vanaf Moses voor het eerst het beloofde land zag en we hebben onze eerste ‘Wadi’ tocht gemaakt; via een klein beekje op zoek naar de waterval.  Samen met Ella ben ik begonnen aan het boek Exodus (in de Bijbel). Langzaam beginnen we ons allebei te realiseren dat dit het land is waar Moses zo lang heeft rondgelopen. Dit is het land waar zo veel van de verhalen zich afspeelden. We hebben al door het oude Moab gereden waar Ruth vandaan kwam die later trouwde met Boaz. En we proberen ons allemaal voor te stellen hoe het toen geweest moet zijn. Boaz kan niet wachten tot we naar de Rode zee gaan…..(stiekem verwacht ie nog steeds een beetje rood water…..).

Ver weg zijn van familie en vrienden is zeker niet altijd makkelijk. Afgelopen twee weken zijn er twee prachtige kleine mensen geboren. Konden we dan maar even een paar knuffels brengen…. We kunnen niet wachten tot we ze in het echt zien. Ook alle verjaardagen overal over de wereld doet ons realiseren dat we een hoop lieve, betrokken vrienden hebben. 

Remko is al behoorlijk druk. Hij stuurt twee teams aan in twee verschillende landen (Jordanië en Irak), twee verschillende verhalen, doelgroepen en projecten. De eerste veldbezoeken zijn al afgelegd. Door de kampen, praten met mensen. Zowel in Jordanië als in Irak wordt er veel werk verzet door NGO’s. In Irak ging Remko onder andere naar Dohuk, dicht bij Mosul waar nog geen jaar geleden heftig gevochten werd. 

Komende weken hopen we een beetje in een (school)ritme te komen. Meer mensen te leren kennen en meer van het land te ontdekken. Boaz wil heeeel graag nieuwe vrienden maken.Faith is taking the first step even when you don’t see the whole staircase….

 

 

Faith is taking the first step even when you don't see the whole staircase. ...

Two months ago we left Yangon. In the middle of the night we said our last goodbyes to our dear, dear helper Aha. 

And here we are; Amman, Jordan, Middle East. 

Sitting in my new kitchen I realize it’s just four weeks since we have arrived. 

Still waiting for our personal stuff from Yangon to arrive but enough belongings to have a home already.

The kids are in school. I mean really in school, 5 (long) days a week. Something new for all of us. No more sleep ins, no more teaching in pajama’s, no more long play breaks, no more sitting on the table instead of at the table. 

But early mornings, school uniforms, lunchboxes and homework. But also new teachers, new friends, Arabic lessons, PE, Open House and real school holidays.

It is a bit of a change, Ella loves it (except the early mornings). Boaz isn’t so sure yet, (no Legos in the classroom or friends that can talk Dutch…). But both doing great! 

This all leaves me with time to finish my studies and all the other things I couldn’t get around over the last year or so. It is good to have some time before I get into too many things again. 

So far Amman looks like a beautiful city with enough to explore within and around. The first weekend we made it already to the Citadel (old Roman place, down town) and to the Dead Sea. We stood on Mount Nebo where Moses saw the Promised land for the first time and we did our first Wadi walk; following the creek till we found the waterfall. 

I started reading Exodus with Ella. And slowly we both start to realize this is the land where Moses walked around for so many years. This is the land where many of these stories happened. We have already traveled through the old ‘Kingdom of Moab’, where Ruth came from who became Boaz’ wife. We all get excited if we try to imagine what it has looked like back then. Boaz can’t wait to get to the Red Sea. 

Being away from family and friends isn’t always easy. Last week two beautiful little ones were born. If we only could have done a few cuddles…… We can’t wait to see them.

Birthdays all over the world make us realize we have so many dear friends. 

Remko has been very busy already. Overseeing to different countries (Jordan and Iraq), with two different stories, teams and projects. The first fieldtrips are made. Walking through refugee camps, talking to beneficiaries. Both in Jordan as well as in Iraq lots of work is done by NGO’s. In Iraq he went to Dohuk close to Mosul where there has been so much fighting not only a year ago.  

Coming weeks we hope to adjust to the school rhythm, to get to know some more people and to explore more of the country. Boaz would love to make some new friends so would great if he finds some. Faith is taking the first step even when you don't see the whole staircase....

On the move

- For English scroll all the way down -

Ongeveer een maand geleden schreef ik een nieuwe blog. We reden van Sydney naar Brisbane en ik dacht dat het nooit lang zou duren voordat ik tijd zou vinden om de blog te plaatsen. En daar zitten we dan, 4 weken later. Nog steeds goed om jullie mee te nemen in het verhaal, dus bij deze:

Ongelooflijk; we sluiten bijna weer een hoofdstuk af. Er is veel gebeurd sinds we half april terug zijn gekomen uit Chin State. Sommigen van jullie weten waarschijnlijk dat we overwogen om deze zomer te verhuizen aangezien dan Remko zijn contract afloopt. We hadden wel wat ideeën over wat een volgende stap zou kunnen zijn maar we hadden het niet heel duidelijk. 

We sloten april af met het vieren van Koningsdag. Een heerlijk Hollands feestje met Koningsspelen, veel oranje, kaas, poffertjes, hagelslag, bitterballen en haring. Al snel daarna ging Remko voor een week naar Sittwe om 1 van de projecten te bezoeken gevolg door een trip naar Nederland. Terwijl hij superdruk was met zijn huidige baan kwam er ineens een serieus nieuw aanbod. 

Tegelijkertijd waren de kids en ik erg druk met het afronden van een schooljaar. Dit jaar niet alleen van het thuisonderwijs maar voor het eerst ook van de Nederlandse school (NTC Yangon). En het regenseizoen diende zich nu echt aan. De eerste heftige regens sinds een hele lange tijd met als gevolg stroom storingen en nog meer files in Yangon. Voor ons vervelend maar voor veel mensen in Myanmar zorgden deze eerste regens voor echte problemen. De weg die wij in april nog hadden genomen om bij de familie van Aha te komen was nu niet meer te bereizen door aardverschuivingen en overstromingen. En het dorp van haar familie zal waarschijnlijk de komende maanden afgesloten zijn van de rest van het land, totdat de regens over een paar maanden eindelijk weer zullen stoppen. Moeilijk voor te stellen. Het cyclonen seizoen is ook weer begonnen en in mei raasden er een behoorlijke storm over het land die veel schade achterliet in met name Rakhine State. Rakhine State, waar vooral de Rohinga’s al zo veel te verduren hebben gehad het afgelopen jaar. 

Door de stormen heen werd ons pad echter ineens duidelijk. In de laatste week van mei tekende Remko een contract. Een nieuwe organisatie, een nieuwe rol en een nieuw land. In augustus zal Remko starten bij LWF (Lutheran World Federation), een Zwitserse organisatie. Hij wordt landendirecteur voor Jordanië en Irak en we zullen gaan verhuizen naar Amman, de hoofdstad van Jordanië. 

Vorig jaar november was Remko in Amman een trip van twee weken. Sindsdien liet het land ons niet los en vroegen we ons af of dit de volgende stap zou zijn. Zoals altijd hebben we geen idee hoe onze toekomst er uit zal zien maar we kijken met vertrouwen uit naar dit nieuwe avontuur. 

In plaats van direct te beginnen met pakken, inlezen en een huis leegruimen hadden we een fijne vakantie in het vooruitzicht. Zevenenhalf jaar geleden verlieten we Australië met het idee dat we een ander leven wilden gaan leven en ons meer wilden gaan richten op de humanitaire sector. Het was moeilijk dit prachtige land en fantastische vrienden achter te moeten laten niet wetende of we ze ooit nog terug zouden zien. 

Maar we waren terug! Het was geweldig om terug te zijn en dit keer met de kinderen. Waar moet ik beginnen: het strand, de oceaan, de meatpies, het taaltje, de dieren, de ‘barbie’, en heeel veel lieve vrienden. Het was heerlijk, genieten, thuiskomen, genoten van elke minuut. We zijn super blij dat we deze reis met de kinderen hebben kunnen maken, verhalen konden vertellen, hen alle plekjes konden laten zien en vrienden konden ontmoeten. 

Ella heeft zelfs haar verjaardag in Brisbane kunnen vieren. 7 jaar!

Nu zijn we terug in Yangon, nog even, gekke weken. Twee weken om dit hoofdstuk af te sluiten; pakken, nog meer pakken en gedag zeggen. Niet het makkelijkste en leukste om te doen. Maar we vertrouwen erop dat het een stap zal zijn die mooi zal uitpakken voor zowel onszelf als de mensen om ons heen. 

About a month ago I started to write a new blog, while driving up from Sydney to Brisbane. I assumed it wouldn’t take me too long to find some time to post it….. Here we are, four weeks later. Still worth telling the story as we will move on soon:

Can’t believe we have almost finished another chapter. Lots has happened since we came back from Chin state in April. As some may know, we were thinking of moving places over the summer, as Remko his contract would finish in August. We had some ideas about what a next step could look like, but we didn’t have a clear vision yet. In late April we had a nice week of celebrating Kingsday, the annual happening on the Dutch cultural calendar. It was great to have all Dutch kids in Yangon together in a big event including cheese, poffertjes, chocolate sprinkles and Dutch games. 

Soon after that Remko had to go Sittwe and the Netherlands. While he was busy with his current job, a new job opportunity suddenly became serious. At the same time we were very busy in Yangon, wrapping up another year of school. Not only the homeschooling this time, but also a first year of NTC Yangon, the Dutch School. And the rainy season kicked in. So we had our first big rains since a long time, causing power cuts and more traffic jams in Yangon. For us this caused minor ‘problems’ but these rains left lots of damage in other places around the country. The roads we had traveled just two months earlier were now closed due to landslides or flooding. Aha (our help) her village is cut off from the world for next couple of months until the rains will stop again. Imagine that. The cyclone season started as well and last month a big storm came across and Rakhine state was hit badly again. This state has to endure a lot and especially the small group of Rohinga’s left in camps are facing more and more difficulties. 

Through the storms our path became clearer. Last week of May Remko signed a new contract. A new organization, new role and new country. Starting from August Remko will start working for LWF (Lutheran World Federation), a Swiss NGO. He will be the Country Director of Jordan and Iraq and we will move to Amman, the capital of Jordan. 

Last November Remko was in Amman for a two-week work trip. Ever since we have been interested to find out if this would be the next move for us. As always, we do not know what our future will look like, but we feel blessed this new adventure is waiting for us.

Instead of starting packing and selling stuff straight away we had a trip planned. Seven and half years ago we left Australia, knowing we wanted to change our lives and work more into the humanitarian sector. It was very difficult to leave this beautiful country and all the wonderful friends behind, not knowing if we would ever see them again. But we were back! It has been amazing to be back in this country and show it to the kids this time. Where to start; the beach, the ocean, the meat pies, the Aussie slang, the animals, the barbie and dear, dear friends. It has been great trip, we loved every minute of it. We are very happy we could tell the kids stories, show them places and catch up with friends. Ella could even celebrate her birthday in Brisbane. 7!

Right now we are in the middle of some crazy weeks. Weeks two wrap up a chapter; packing, more packing and lots of goodbyes. Not the easiest and fun thing to do. But we trust and pray, things will work for good for our family and the people around us.

To the end of the world

-FOR ENGLISH SCROLL DOWN-

Je hebt Myanmar en de mensen in Myanmar. Alle mensen in Myanmar zijn Myanmar. Maar ze zijn ook Birmees, Cayin, Kachin of bv. Chin. Het duurde even voordat het kwartje viel voor Ella. En terwijl we op reis waren vroeg ook Boaz verschillende keren wanneer we weer terug zouden gaan naar Myanmar. Het is ook verwarrend. We waren nog in hetzelfde land maar de mensen spraken hier geen Birmees maar Chin, of Hakka, of Mara (of 1 van de andere 53 stamtalen)  De mensen hier waren geen Boeddhist maar Christen en op de weg reden geen duizenden taxi’s maar ossenkarren en motorbikes.

Het was tijd voor een nieuw avontuur en een avontuur was het zeker. Geen mooie asfalt wegen maar smalle hobbelige bergweggetjes. Geen KFC, Banketbakker of Supermarkt maar kleine winkeltjes of helemaal geen winkeltjes.

Het was 1 van die reisjes waarvan je de details pas achteraf aan je ouders vertelt, als je weer veilig terug bent.

Stel je voor je zit achterop een motorbike. Stel je voor je zit achterop die motorbike in de bergen. En stel je voor je rijdt door de bergen op stoffige of modderige zand en gravel paden. En dan rijd je daar voor 6 uur met een kindje van 4 en 6… We hebben het gedaan helemaal naar Lailente in Chin State. En ondanks wat zenuwen voor vertrek was het fantastisch, we hebben ervan genoten (ondanks het zere achterwerk aan het einde van de dag).

Wow, Lailente het einde van de wereld. Tenminste zo voelde het. Geen auto’s, een paar motorbikes, geen internet en geen telefoon. Zelfs al had je geld er was hier zo goed als niets te koop. Tenzij je minimaal 3 dagen wilde gaan lopen of 6 uur op een motorbike (in het droge seizoen, in regenseizoen was de weg meestal helemaal dicht). Natuurlijk zijn er meer plekken als deze. Maar voor eventjes deel zijn van het leven hier was een hele bijzondere ervaring.

Boaz en Ella hebben we de twee dagen nauwelijks gezien. Die renden weg met de lokale kinderen. Helemaal opgaand in de geitjes, kuikentjes, varkentjes,  poesjes, stokken en stenen. Het was mooi om te zien hoe fijn ze het hadden en hoe heerlijk er samen werd gespeeld. Ze hadden weinig taal nodig om samen te kunnen genieten. We beseften ons dat dit de eerste keer was dat blanken het dorp bezochten en misschien wel de eerste keer voor velen dat ze überhaupt blanken zagen. Maar ondanks de witte huid en de blonde haren waren we gewoon deel van het dorp, voor eventjes.

Het was heel mooi om onze hulp, Aha te zien met haar familie in haar geboortedorp. Terwijl we familieverhalen te horen kregen voelde het alsof we een klein inkijkje in haar leven kregen. Tegelijkertijd is het zo moeilijk voor te stellen om familieleden te moeten verliezen aan een simpele diaree of je familie niet te zien voor 17 jaar alleen maar omdat je de reis niet kan betalen of de reis te ver is om binnen je vakantie dagen af te leggen.

 

Waar kunnen we beginnen om het leven hier te beschrijven. Om 5uur gewekt worden door een concert van hanen. Je warm en gezegend voelen onder de warme dekens in het grote houten familiehuis. Dus maar rustig opstaan terwijl de meeste vrouwen het rijst ontbijt al klaar maken en de kinderen al buiten rondrennen. Wanneer de meesten hun ontbijt op hebben begint normaal gesproken de werkdag en vertrekken de meesten naar hun ‘farmland’ (soms voor meerdere dagen). Maar het was geen normale dag dus velen bleven rondhangen voor thee en bananen.

De mensen voelen zich gezegend; ze hebben meer dan genoeg schoon water. Genoeg om te drinken, de dieren te geven en de planten nat te houden. Meestal bewaren ze het water in grote vaten. Eten, hout, eigenlijk zo goed als alles wordt bewaard en verplaatst in (grote) handgemaakte bamboe manden. En terwijl de vrouwen het eten bereidden maakte opa even snel een kleine voetbal; van bamboe.

Na drie nachten en drie dagen in deze hemel van rust en vrede was het tijd om weer te vertrekken, maar niet met lege handen. Een grote tas vol met lokale snacks voor onderweg en een hoofd vol zoete herinneringen. We dachten dat de weg naar het dorp een avontuur was, de terugweg overtrof dit. Na een uur begon het te regenen en de weg veranderde vrij snel in een glibberige, gladde, modderige glijbaan. Opnieuw lieten de mensen hun gastvrijheid zien toen we na 1,5uur bij een klein theehuisje kwamen. Drijfnat en onder de modder kregen we het beste plekje in hun huis om onze lunch op te eten; naast het vuur.

Onze drivers waren super en brachten ons veilig terug naar Matupi; 1 stap dichter bij huis (nog steeds geen elektriciteit, warm water en heel slecht netwerk). Remko reed ons in 20uur veilig terug naar Yangon.

 

Het plannen voor de volgende trip naar deze fantastische plek is begonnen…..

There is Myanmar and there are the Myanmar people. All people in Myanmar are Myanmar. But they are also Burmese, Karen, Kachin or Chin.

It took a while before Ella understood this fact. And while on our trip through Chin State Boaz asked a couple of times when we would go back to Myanmar. It is confusing after all. We are in the same country but the people speak no Burmese but Chin or Hakka or Mara language (or one of the other 53 tribe languages in Chin state). They are no Buddhist, but Christian. And instead of thousands of taxis we find oxen and motorbikes on the road.

It was time for another adventure and an adventure it was. No smooth paved roads but narrow bumpy mountain tracks. No KFC, Seasons or Marketplace but tiny teashops or no shops at all.

It was one of those adventures you don’t tell your parents about until you have returned safely.

Imagine driving on the back of a motorbike. Imagine driving on the back of a motorbike in the mountains. Imagine driving through the mountains, no paved road but bumpy dusty gravel or mud paths. And then doing this for 6 hours with a 4 and a 6 year old....

We did it all the way to Lailente in Chin State. And after some anxious moments before we started we loved it, every minute of it (despite the sore bottoms afterwards).

Wow, Lailente really is the end of the world. No cars come here, only a few motorbikes. And even if you have money there is not really anything to buy unless you walk for three days or can afford a motorbike ride of 6 hours. Of course there are more places like this in the world. But being here and being part of their day-to-day life for a short while is a very special experience.

We have hardly seen the kids for two days as they ran away with the local kids. Consumed by goats, kittens, chicks, pigs, sticks and stones. It was beautiful to see how well they all played together and did not need much language to have a great time. Realizing this was the first time foreigners visited their village and probably the first time for many of them to see a foreigner at all. Besides their white skin and blond hair, we were just one of them for this short while.

It was lovely to see our help Aha with her own family in her home town. Hearing some of the family stories it feels like we got a bit of an insight in her life and yet it is so hard to imagine to loose family members of a simple diarrhoea or not seeing your father for over 17years just because you cant afford it or cant make the trip within your public holidays.

Where to start to describe their way of living. Waking up around 5am of a concert of rooster voices. Feeling warm and blessed in the great wooden family house. So taking it slowly to be out the house around 6.30am. While the women starting to prepare the breakfast the kids are out to play already. As soon as most have finished their rice breakfast, people will be out working on the field for most of the day. As it was not a normal day most people sticked around for tea and bananas, to see the white men.

The people here feel lucky as they always have enough water from a mountain spring. Enough to drink, to feed their animals and water their plants. They store their water in big jugs. Food, wood, basically everything is carried around in bigger or smaller baskets handmade out of bamboo. And while the women were preparing some food (again rice) for diner grandpa made a new football for the kids: out of bamboo.

After 3 nights and 3 days in this haven of peace it was time to leave, but not empty handed. A big bag of food for on the road and lots of sweet memories were collected before leaving. We thought the way towards the village was an adventure, but the way back was even more. After an hour it started to rain and the road over the 6 mountains changed into a slippery muddy slide. Again the local people showed their generosity at one of the teahouses we found after 1.5 hour. Soaking wet and muddy we got the best place in the house to eat our lunch: next to the fireplace.

Our drivers did an amazing job bringing us safely back to Matupi one step closer to home (still no electricity or hot water and sporadically telephone and internet). Remko got us safely back to Yangon by car after a long 20 hours drive.

Planning has started for a next trip to this beautiful place...