- for English scroll all the way down-
Faith is taking the first step even when you don’t see the whole staircase….
Twee maanden geleden gingen we weg uit Yangon. Midden in de nacht namen we afscheid van Aha, onze lieve, zorgzame vriendin en hulp.
En nu zijn we hier; Amman, Jordanië, het Midden Oosten. Terwijl ik in mijn nieuwe keuken zit realiseer ik mij dat het echt nog maar een maand is dat we hier zitten. We wachten nog op onze spullen die uit Yangon moeten komen maar ondertussen hebben we voldoende uit Nederland mee kunnen nemen om dit huis al een thuis te maken. En de kinderen gaan naar school. En dan bedoel ik echt serieus naar school, 5 (lange) dagen in de week. Even wennen voor ons allemaal. Niet meer slapen tot je wakker wordt, niet meer naar school in je pyjama, niet meer lekker lang pauze om te spelen, niet meer je werkjes maken op de tafel ipv aan tafel. Maar in plaats daarvan vroeg opstaan, een schooluniform, een lunchbox en huiswerk. Maar ook nieuwe juffen, nieuwe vrienden, Arabische les, gym, ‘open house’ en echte schoolvakanties. Het is zeker een verandering, Ella vindt het geweldig (behalve het vroege opstaan). Boaz weet het nog niet zo goed (niet meer met de lego spelen op school en geen vriendjes in de klas die Nederlands spreken…). Maar allebei doen ze het super goed!
Dit geeft mij ruimte om m’n opleiding af te maken en eindelijk alle dingetjes te doen waar ik vorig jaar niet aan toe kwam (en het jaar ervoor en daarvoor…).
Tot nu toe lijkt Amman een prachtige stad met voldoende plekken om nog te ontdekken zowel in als rondom de stad. Het eerste weekend hebben we al meteen een bezoekje aan de Citadel gebracht (oude Romeinse plek in het centrum) en zijn we naar de Dode Zee geweest. We hebben Mount Nebo beklommen, waar vanaf Moses voor het eerst het beloofde land zag en we hebben onze eerste ‘Wadi’ tocht gemaakt; via een klein beekje op zoek naar de waterval. Samen met Ella ben ik begonnen aan het boek Exodus (in de Bijbel). Langzaam beginnen we ons allebei te realiseren dat dit het land is waar Moses zo lang heeft rondgelopen. Dit is het land waar zo veel van de verhalen zich afspeelden. We hebben al door het oude Moab gereden waar Ruth vandaan kwam die later trouwde met Boaz. En we proberen ons allemaal voor te stellen hoe het toen geweest moet zijn. Boaz kan niet wachten tot we naar de Rode zee gaan…..(stiekem verwacht ie nog steeds een beetje rood water…..).
Ver weg zijn van familie en vrienden is zeker niet altijd makkelijk. Afgelopen twee weken zijn er twee prachtige kleine mensen geboren. Konden we dan maar even een paar knuffels brengen…. We kunnen niet wachten tot we ze in het echt zien. Ook alle verjaardagen overal over de wereld doet ons realiseren dat we een hoop lieve, betrokken vrienden hebben.
Remko is al behoorlijk druk. Hij stuurt twee teams aan in twee verschillende landen (Jordanië en Irak), twee verschillende verhalen, doelgroepen en projecten. De eerste veldbezoeken zijn al afgelegd. Door de kampen, praten met mensen. Zowel in Jordanië als in Irak wordt er veel werk verzet door NGO’s. In Irak ging Remko onder andere naar Dohuk, dicht bij Mosul waar nog geen jaar geleden heftig gevochten werd.
Komende weken hopen we een beetje in een (school)ritme te komen. Meer mensen te leren kennen en meer van het land te ontdekken. Boaz wil heeeel graag nieuwe vrienden maken.Faith is taking the first step even when you don’t see the whole staircase….
Faith is taking the first step even when you don't see the whole staircase. ...
Two months ago we left Yangon. In the middle of the night we said our last goodbyes to our dear, dear helper Aha.
And here we are; Amman, Jordan, Middle East.
Sitting in my new kitchen I realize it’s just four weeks since we have arrived.
Still waiting for our personal stuff from Yangon to arrive but enough belongings to have a home already.
The kids are in school. I mean really in school, 5 (long) days a week. Something new for all of us. No more sleep ins, no more teaching in pajama’s, no more long play breaks, no more sitting on the table instead of at the table.
But early mornings, school uniforms, lunchboxes and homework. But also new teachers, new friends, Arabic lessons, PE, Open House and real school holidays.
It is a bit of a change, Ella loves it (except the early mornings). Boaz isn’t so sure yet, (no Legos in the classroom or friends that can talk Dutch…). But both doing great!
This all leaves me with time to finish my studies and all the other things I couldn’t get around over the last year or so. It is good to have some time before I get into too many things again.
So far Amman looks like a beautiful city with enough to explore within and around. The first weekend we made it already to the Citadel (old Roman place, down town) and to the Dead Sea. We stood on Mount Nebo where Moses saw the Promised land for the first time and we did our first Wadi walk; following the creek till we found the waterfall.
I started reading Exodus with Ella. And slowly we both start to realize this is the land where Moses walked around for so many years. This is the land where many of these stories happened. We have already traveled through the old ‘Kingdom of Moab’, where Ruth came from who became Boaz’ wife. We all get excited if we try to imagine what it has looked like back then. Boaz can’t wait to get to the Red Sea.
Being away from family and friends isn’t always easy. Last week two beautiful little ones were born. If we only could have done a few cuddles…… We can’t wait to see them.
Birthdays all over the world make us realize we have so many dear friends.
Remko has been very busy already. Overseeing to different countries (Jordan and Iraq), with two different stories, teams and projects. The first fieldtrips are made. Walking through refugee camps, talking to beneficiaries. Both in Jordan as well as in Iraq lots of work is done by NGO’s. In Iraq he went to Dohuk close to Mosul where there has been so much fighting not only a year ago.
Coming weeks we hope to adjust to the school rhythm, to get to know some more people and to explore more of the country. Boaz would love to make some new friends so would great if he finds some. Faith is taking the first step even when you don't see the whole staircase....
