- FOR ENGLISH PLEASE SCROLL ALL TE WAY DOWN -
Afstand,
Boaz spelt met zijn vriendje, z’n vriendje voert de tijger van Boaz. Van een afstandje hoor ik ze lachen en je zou bijna denken dat ze in dezelfde kamer zitten. In werkelijkheid houden ze allebei een telefoon vast. Ella borstelt haar haren. Ze probeert nieuwe haar stijlen uit, haar vriendin doet hetzelfde. Ze houden een wedstrijd; wie zou er winnen? Je zou bijna vergeten dat ze allebei tegen een scherm praten.
Het is nu al een maand voorbij sinds de kids voor het laatst naar school zijn geweest en dus hun vriendjes en vriendinnen hebben gezien. En net als in de rest van de wereld is er veel veranderd. Opeens maakt het niet meer uit of je in het volgende dorp woont of in een ander land, familie en vrienden zijn niet bereikbaar. Pasen wordt dit jaar overal ter wereld gevierd in isolatie. Maar is iedereen echt onbereikbaar? En zijn we echt zo geïsoleerd? We kunnen deze dagen net zo makkelijk met onze vrienden in Australië praten als onze vrienden en familie in Europa en Jordanië.
Er is veel veranderd, maar de lente komt zoals elk jaar in al haar volheid. Onze achtertuin staat in bloei, de tulpen zijn boven de grond gekomen, de bomen vol in de bloesem. Alle planten die voor de winter de grond in zijn gegaan groeien maar door. Vogels fluiten, vlinders fladderen rond. De lente komt, ‘no matter what’.
Het lijkt of de hele wereld nog maar over 1 ding praat, maar ondertussen gebeurt er nog zoveel meer. De wereld is aan het veranderen. We leven bij de dag omdat we niet weten hoe het er morgen aan toe zal gaan. We maken plannen, wetende dat we ze misschien net zo makkelijk van tafel moeten schuiven. We zeggen vakanties af en dromen van nieuwe trips. En met elkaar kunnen we ons een heel klein beetje meer inleven in hen die dagelijks lijden. En tegelijkertijd staat die hele virus in geen vergelijking tot de honger, oorlogen en het lijden op zoveel plekken rond de wereld.
Precies een jaar geleden schreef ik:
Er is Nieuw leven, zelfs te midden van zorgen en pijn, de lente zal weer komen.
Wat is minder waar vandaag de dag.
Jordanië zit al een maand lang in een ‘lockdown’. Scholen, winkelcentra restaurants etc. etc. zijn gesloten. Mensen mogen alleen de straat op voor de hoognodige boodschappen. Kinderen mogen helemaal de straat niet op. Je mag alleen met je autorijden als je een speciale vergunning hebt. En een paar keer heeft het land zelfs voor 2 tot 4 dagen helemaal ‘op slot’ gezeten en waren ook de kleine winkels dicht en mocht helemaal niemand z’n huis uit.
En toch, we zijn gezond, we genieten van de tijd die we met elkaar kunnen doorbrengen, Sanne groeit maar door en Ella en Boaz doen netjes elke dag hun schoolwerk.
We hopen dat jullie een betekenisvolle Pasen hebben dit jaar. Want afstand in meters of tijd kan uiteindelijk harten niet scheiden.
Wees gezegend om tot een zegen te zijn!
Distance,
Boaz is playing with a friend, his friend his feeding Boaz his tiger. From a distance you hear them laughing and you would expect they were in the same room. In fact, they are both holding a phone as a medium. Ella is brushing her hair and trying to get a perfect new hairstyle, her friend is doing the same thing. They are having a contest; who will be the winner? You would almost forget they are talking to a screen and not in person.
It’s a month now since the kids have seen their friends and have been to school and like in the rest of the world things have changed. Suddenly it doesn’t matter if you live a town away or a country away, your family is unreachable for the moment. Easter is celebrated all over the world in isolation. But are they really unreachable? And are we really that isolated?
Suddenly we can connect as easy with our friends in Australia as our friends in Europe or Jordan. Time difference is less of an issue as everybody is home anyway.
Ella had an interview for school with her friend in Brisbane and Boaz did a survey with his family in the Netherlands. Both have their response within half an hour.
Things have changed, but Spring is coming anyway. Our backyard is flourishing, tulips have popped out of the ground and all that was planted just before winter is growing more and more. Trees are blossoming and birds are singing. Spring is coming, no matter what.
Everywhere in the world it seems like there is only one thing we can talk about but in the meanwhile so many more things are happening. The world is changing.
We live with the day as we don’t know what will happen the next. We make plans, knowing they can change as easily. We cancel trips and dream of new ones. We relate a bit more to those who suffer daily and yet there is no comparison between this virus and hunger, war and suffering as is happening in so many places around the world.
Exactly a year ago I wrote:
New Life is here, even in the midst of sorrow and pain, spring will come again.
And still today this is so true.
Jordan has been in a lockdown for a month now. Schools, malls and most shops are closed. People are only allowed on the street for the necessary groceries. Kids aren’t allowed to go out and driving a car is possible with a permit only. A couple of times we now had a 2 tot 4 day curfew that even the small shops were closed and no one was allowed on the streets.
And yet we are healthy, we enjoy our family time, Sanne is growing and Boaz and Ella continuing their schoolwork.
We hope you all have a meaningful Easter this year. As distance by miles or time can’t distance us by heart.
Be blessed to be a blessing!
