Oranje boven!

-for english scroll all the way down- 

Jullie weten allemaal dat Koningsdag elk jaar weer een grote happening is in Nederland. Maar dit jaar was het anders. Voor het eerst sinds WOII konden we niet met z'n allen buiten op straat, groots vieren. Maar Koningsdag moet gevierd worden en dus vonden we met elkaar allerlei creatieve manieren om te vieren; thuis. En natuurlijk vierden wij, net als vele andere Nederlanders wereldwijd ook mee. Een dag vol oranje, spelletjes en Nederlands eten. De kids genoten vol op, met name van de 'stoepkrijt' race van mama tegen papa...

 

Het is geen geheim dat we van oranje houden. En dus was de keuze snel gemaakt toen we voor een nieuwe fiets voor Ella zochten en een oranje citybike tegen kwamen. Handige bijkomstigheid is dat zelfs papa er op past. En dat is best handig nu we maar heel beperkt de auto kunnen gebruiken. Het is mooi om te zien dat aan het einde van de middag de meeste buren even een luchtje gaan scheppen en zo ontmoeten we meer buren dan we in de twee jaar hiervoor gezien hebben.

Maar er was meer te vieren. Zoals sommigen van jullie weten is Remko gestopt bij LWF; het was een intensieve periode, verantwoordelijk voor twee landen met beiden een geheel eigen, complexe context. En na bijna twee jaar was het op. Niet wetende dat Corona zo een grote impact zou hebben vertrouwde we er op dat Remko op niet al te lange termijn een nieuwe baan zou vinden. En toen kwam er een wereldwijde 'lockdown' en plotseling nam het aantal vacatures drastisch af. En al zouden we willen we konden Jordanie niet meer uit. We wisten dat we geduldig moesten zijn, en zo gebeurde het, opnieuw Oranje boven! Er lag een baan voor Remko klaar; vanaf 1 juni zal hij  gaan werken als 'Director Risk, Compliance and Partnership ' bij World Vision.  

Hij zal verantwoordelijk zijn voor Jordanie, Syrie en Turkije vanuit Amman. Dit betekent dat we gewoon in Amman kunnen blijven wonen en de kinderen naar dezelfde school kunnen blijven gaan. We kijken er erg naar uit, World Vision is een fantastische organisatie en doet wereldwijd ontzettend veel mooi dingen. https://www.worldvision.org/ 
We voelen ons vereerd dat Remko deel mag gaan uitmaken van dit werk.

Daar zitten we dan, in Amman 'living the orange life once more'. En ook al weten we niet wat de nabije toekomst ons zal brengen, Jordanie heeft namelijk nog steeds een behoorlijke strenge lockdown vergeleken met veel andere landen, we weten dat er voor ons gezorgd wordt. 

En zo kunnen we gerust de zomer tegemoet. Nog 1 weekje school voor de kids en dan  zomervakantie. Na ruim twee maanden online leren iets om naar uit te kijken. 

Amman turns Orange 

Some of you might know Dutch people go crazy on Kingsday (Queensday up to 7 years ago). This year it was a different kind of crazy, as for the first time since WWII it could not be celebrated openly and out on the streets. Nevertheless, Kingsday has to be celebrated and so the Dutch did it in all kind of creative ways. And of course we celebrated it with the Dutch community all over the world. From home. A day full of orange, games and Dutch food. The kids had their best day ever, especially when daddy raced against mommy on a circuit out on the street.

It is no secret we love orange, so when we were looking for a bike for Ella it was an easy choice when we found a cool orange city bike. As we are very limited to drive the car around Jordan, this is even for daddy a great way of transport.  It is nice to see how most of our neighbours go out for an afternoon bike ride or walk. We meet more neighbours then ever before in two years in Amman. 

But there was more to celebrate over the last weeks. As some of you might know Remko left LWF; it was a though two years overseeing two countries, both with a very different and complex context. And after almost two years it was enough. Not knowing the Corona would come in fast, we trusted he would find a new job in not too much time. And then the worldwide lockdown happened and suddenly the amount of vacancies went down quickly and we could not even leave the country even if we wanted.
We knew we had to be patient, and so it happened, orange stroke again. There was a new job for Remko waiting; starting from the 1st of June he will be Director Risk, Compliance and Partnerships for a beautiful organisation called World Vision. He will be based in Amman but responsible for Jordan, Syria and Turkey. This means we can stay in Jordan and the kids can stay in the same school (if the schools will open any time soon....).
We are very excited as World Vision does great work all around the world and we are proud Remko can be part of this work.
https://www.worldvision.org/

So here we are, living the orange life once again. And although we don't know what the future will bring us, as Jordan is still in a heavy lockdown compared to many other countries, we do know that we are taken care of.

Summer holidays will start for the kids next week. After over two months of online learning from home this is certainly something to look forward to. 

Distance....

- FOR ENGLISH PLEASE SCROLL ALL TE WAY DOWN -

Afstand,

Boaz spelt met zijn vriendje, z’n vriendje voert de tijger van Boaz. Van een afstandje hoor ik ze lachen en je zou bijna denken dat ze in dezelfde kamer zitten. In werkelijkheid houden ze allebei een telefoon vast. Ella borstelt haar haren. Ze probeert nieuwe haar stijlen uit, haar vriendin doet hetzelfde. Ze houden een wedstrijd; wie zou er winnen? Je zou bijna vergeten dat ze allebei tegen een scherm praten.

 

Het is nu al een maand voorbij sinds de kids voor het laatst naar school zijn geweest en dus hun vriendjes en vriendinnen hebben gezien. En net als in de rest van de wereld is er veel veranderd.  Opeens maakt het niet meer uit of je in het volgende dorp woont of in een ander land, familie en vrienden zijn niet bereikbaar. Pasen wordt dit jaar overal ter wereld gevierd in isolatie. Maar is iedereen echt onbereikbaar? En zijn we echt zo geïsoleerd? We kunnen deze dagen net zo makkelijk met onze vrienden in Australië praten als onze vrienden en familie in Europa en Jordanië.

Tijd is ineens minder een issue omdat iedereen toch thuis is.  Ella hield een interview met haar vriendin in Brisbane en Boaz deed een onderzoekje onder de familie in Nederland. Beiden hadden binnen een half uur de informatie die ze nodig hadden voor school.

Er is veel veranderd, maar de lente komt zoals elk jaar in al haar volheid. Onze achtertuin staat in bloei, de tulpen zijn boven de grond gekomen, de bomen vol in de bloesem. Alle planten die voor de winter de grond in zijn gegaan groeien maar door. Vogels fluiten, vlinders fladderen rond. De lente komt, ‘no matter what’.

Het lijkt of de hele wereld nog maar over 1 ding praat, maar ondertussen gebeurt er nog zoveel meer. De wereld is aan het veranderen. We leven bij de dag omdat we niet weten hoe het er morgen aan toe zal gaan. We maken plannen, wetende dat we ze misschien net zo makkelijk van tafel moeten schuiven. We zeggen vakanties af en dromen van nieuwe trips. En met elkaar kunnen we ons een heel klein beetje meer inleven in hen die dagelijks lijden. En tegelijkertijd staat die hele virus in geen vergelijking tot de honger, oorlogen en het lijden op zoveel plekken rond de wereld.

Precies een jaar geleden schreef ik:

Er is Nieuw leven, zelfs te midden van zorgen en pijn, de lente zal weer komen.

Wat is minder waar vandaag de dag.

Jordanië zit al een maand lang in een ‘lockdown’. Scholen, winkelcentra restaurants etc. etc. zijn gesloten. Mensen mogen alleen de straat op voor de hoognodige boodschappen. Kinderen mogen helemaal de straat niet op. Je mag alleen met je autorijden als je een speciale vergunning hebt. En een paar keer heeft het land zelfs voor 2 tot 4 dagen helemaal ‘op slot’ gezeten en waren ook de kleine winkels dicht en mocht helemaal niemand z’n huis uit.

En toch, we zijn gezond, we genieten van de tijd die we met elkaar kunnen doorbrengen, Sanne groeit maar door en Ella en Boaz doen netjes elke dag hun schoolwerk.

We hopen dat jullie een betekenisvolle Pasen hebben dit jaar. Want afstand in meters of tijd kan uiteindelijk harten niet scheiden.

Wees gezegend om tot een zegen te zijn!

 

Distance,

Boaz is playing with a friend, his friend his feeding Boaz his tiger. From a distance you hear them laughing and you would expect they were in the same room. In fact, they are both holding a phone as a medium. Ella is brushing her hair and trying to get a perfect new hairstyle, her friend is doing the same thing. They are having a contest; who will be the winner? You would almost forget they are talking to a screen and not in person.

It’s a month now since the kids have seen their friends and have been to school and like in the rest of the world things have changed. Suddenly it doesn’t matter if you live a town away or a country away, your family is unreachable for the moment. Easter is celebrated all over the world in isolation. But are they really unreachable? And are we really that isolated?

Suddenly we can connect as easy with our friends in Australia as our friends in Europe or Jordan. Time difference is less of an issue as everybody is home anyway.

Ella had an interview for school with her friend in Brisbane and Boaz did a survey with his family in the Netherlands. Both have their response within half an hour.

Things have changed, but Spring is coming anyway. Our backyard is flourishing, tulips have popped out of the ground and all that was planted just before winter is growing more and more. Trees are blossoming and birds are singing. Spring is coming, no matter what.

Everywhere in the world it seems like there is only one thing we can talk about but in the meanwhile so many more things are happening. The world is changing.

We live with the day as we don’t know what will happen the next. We make plans, knowing they can change as easily. We cancel trips and dream of new ones. We relate a bit more to those who suffer daily and yet there is no comparison between this virus and hunger, war and suffering as is happening in so many places around the world.

Exactly a year ago I wrote:

New Life is here, even in the midst of sorrow and pain, spring will come again.

And still today this is so true.

Jordan has been in a lockdown for a month now. Schools, malls and most shops are closed. People are only allowed on the street for the necessary groceries. Kids aren’t allowed to go out and driving a car is possible with a permit only. A couple of times we now had a 2 tot 4 day curfew that even the small shops were closed and no one was allowed on the streets.

And yet we are healthy, we enjoy our family time, Sanne is growing and Boaz and Ella continuing their schoolwork.

We hope you all have a meaningful Easter this year. As distance by miles or time can’t distance us by heart.

Be blessed to be a blessing!

The desert shall blossom

- for English scroll all the way down-

De woestijn zal bloeien

Al verschillende keren zijn we met Boaz en Ella naar Wadi Rum geweest, een stuk woestijn in het zuiden van Jordanië. Een prachtige plek met kolossale rotsen, verticale bergwanden en uitgestrekte zandvlaktes van lichtgeel tot donkerrood. Prachtig, maar wel een woestijn; droog en dor. En elke keer komt bij de kinderen vroeg of laat het gesprek op gang over hoe zij ervoor willen gaan zorgen dat de woestijn weer zal gaan bloeien….

Met het einde van de zomer is ons tweede jaar Jordanië ingeluid. En na een heerlijke en lange zomer is daarmee na 3 maanden ook school weer begonnen. Ondanks dat de vakantie voor de kids niet lang genoeg kon duren kwamen ze na de eerste dag alweer helemaal enthousiast thuis. Weerzien met vriendjes en vriendinnetjes van vorig jaar en op dag 1 al meer nieuwe vriendjes maken. Ineens realiseerde ik me (opnieuw) hoe mooi en waardevol deze jonge vriendschappen zijn. Kinderen uit Yemen, Syrië, Palestina, Irak, deze kinderen hebben een naam en een gezicht. En hoewel bij ons veel van deze landen alleen maar bekend zijn door ‘het nieuws’ zijn voor Boaz en Ella dit de thuislanden van hun vriendjes. En waar voor ons Nederland altijd een veilige thuishaven zal zijn zullen sommige van deze kinderen misschien wel nooit meer in een veilig ‘thuis’ komen.

Met het begin van het nieuwe schooljaar begon ook het aftellen naar een ander nieuw begin. Ella en Boaz konden niet wachten en ook wijzelf keken uit naar het moment. In Nederland kreeg ik al veel bezorgde vragen over de gezondheidszorg in Jordanie en hoewel deze zeker anders is dan in Nederland is alles erg goed geregeld. Onze enige zorg was de eventuele drukte op de weg. Maar ons kleine wondertje heeft haar tijd netjes afgewacht en vorige week zaterdag, 14 september, besloot ze dat het een mooi moment was. Zo konden wij ’s ochtend in alle stilte rustig naar het ziekenhuis rijden en nog geen twee uur later haar in onze armen sluiten. Sanne Amira, onze kleine oosterse prinses (Amira is het arabische woord voor prinses) geboren op 14 september in Amman. Sanne, betekent bloem of lelie.

Zeven dagen oud is ze vandaag en mede dankzij het beste kraamzorgteam dat er bestaat zijn zowel Sanne als ik zelf aan het genieten van de eerste dagen samen.

Voldoende aandacht en knuffels voor Sanne, heerlijk eten en goede zorg voor de rest van het gezin.

Zo is er weer een nieuw seizoen aangebroken. Als gezin ons weer verwonderen over het kleine, perfecte, over een lachje, vingertjes en teentjes. Over het nog maar net in ons gezin en al helemaal erbij. Verwonderen over nieuw leven.

En die woestijn…. op een dag kan Sanne net als Ella en Boaz gaan dromen en zaaien en wie weet wat voor prachtige bloemen er dan in de woestijn zullen gaan groeien.

 

The desert shall blossom

We’ve been to Wadi Rum a couple of times now. A desert in the south of Jordan. A beautiful place; huge rocks, vertical mountain cliffs and awesome plains of all colours of sand.

Beautiful, but a desert, dry and without much life.

And every time we are there the kids will start the same conversation: How can they start to grow flowers in the desert? And of course, they have all sort of great solutions….

With the end of the summer our second year in Jordan began. After a lovely and long 3 month summer holiday, finally school started again. Even though the summer could have last forever, if you would ask the kids, first day of school was great again as well. A true reunion with last year friends and starting to get to know new ones straight away.

Suddenly I realised (again) how wonderful and valuable these young friendships are. Children from Yemen, Syria, Palestine and Iraq, all children with a name and a face. For us many of these countries are only known because of the ‘news’. For Boaz and Ella these are home countries of friends. For us The Netherlands always will be a safe haven, for them home might never be home again.

Starting a new school year started the count down for another new beginning. Ella and Boaz couldn’t wait any longer and to be honest we were pretty excited ourselves as well.  In the Netherlands many people asked, a bit worried, what the healthcare was like in Jordan. It is different from the healthcare in the Netherlands, but very, very good. Our main concern, getting closer to The Day, was the traffic. Luckily our little one chose her moment perfectly, she waited for the right moment to appear. And so it happened early morning on Saturday the 14th. We could go to the hospital over almost empty roads and within two hours we hold her tightly in our arms.

Sanne Amira, our little princess (Amira means princess in Arabic), born in Amman on September 14th. Sanne means flower or lily.

Seven days old today and thanks to a huge help from my parents, we are doing very well. Enough cuddles and attention for Sanne and lovely food and good care for the others of the family.

So there we are, starting a new season. As a family it’s time to wonder again; wonder about the littleness, perfectness, about little smiles, fingers and toes. About being just one of us totally but belonging. Wonder about the wonder of new life.

And that desert…. One day Sanne will start dreaming and sowing just like Ella and Boaz. And who knows what kind of beautiful flowers will rise from the desert.