Holiday season in Yangon; be our guest!

-for English scroll all the way down-

Veenstra en Co opent deuren op nieuwe locatie;)

Het reisseizoen is begonnen. De eerste bezoekers hebben zich al te goed gedaan aan de indrukken die Yangon bij je achter laat. Meer gasten staan op het punt te vertrekken.

Het blijft leuk om gasten te verwelkomen in ons huis en in ons leven. Helemaal als deze gasten goede vrienden zijn. Even weer Yangon zien door nieuwe ogen. De honderden Pagoda’s, de beetle nut kauwende mannen, de kinderen met beschilderde gezichten, de Longyi’s (lange rokken voor zowel mannen als vrouwen), eettentjes, palmbomen. Honden, Katten, Duiven. Overvolle bussen, stroomdraden die kriskras langs de straten hangen. Geuren van verse gefrituurde ‘van alles’ die zich vermengen met de geuren van uitlaatgassen en afval.

Yangon is een bijzondere stad.

We wonen hier nu 5 maanden maar ik heb het gevoel dat we er nog niets van snappen. De stad lijkt continu in beweging en diverse faciliteiten lijken snel te verbeteren. Toch komt dat, zoals dat vaak gaat, niet ten goede van iedereen.

Zo werd vorige week van de 1 op de andere dag de hele bus regeling omgegooid. Alle bussen lijken nu ‘onder de zelfde vlag’ te rijden. Bus nummers zijn aangepast en routes lijken, in ieder geval voor ons veel overzichtelijker. Maar zo hebben we ons laten vertellen. Veel bussen blijken ook te zijn geschrapt. Met als gevolg dat er mensen zonder werk zijn komen te zitten en mensen, juist in de armere buitenwijken veel lastiger op hun werk kunnen komen.

De contrasten in de stad zijn enorm en ook in onze wijk zie je de diversiteit en het contrast overal om je heen. We proberen onze weg te vinden in het oog hebben voor die diversiteit  en daarin onze plek in te nemen.

Ella en Boaz huppelen door de dagen heen. Ze genieten van het weer, de speeltuin, de watersproeiers en elkaar.

Vorige week zijn we een ochtendje met onze huishulp mee geweest naar de markt. Boaz was niet weg te slaan bij de dames die met geoefende handen de vissen schoonmaakten. Hij vindt het geweldig te zien hoe ze de vissen met een groot mes te lijf gaan. Ella was duidelijk bezig met een vergelijkend waren onderzoek ten opzichte van de markt in Gambella. Heerlijk hoe ze allebei rustig bij alle kramen bleven staan om te bekijken welke dieren, groenten en fruit er te koop waren. Overal naar wijzend en het liefst alles willen kopen om thuis te proeven. Nou ja alles…. De kippen tenen incl. nagels en de alle hete pepers hebben we toch maar laten liggen.

Holiday season has started. Our first guests have left, but not without some good memories of Yangon. More guests are about to arrive.

It is always fun to welcome people in our home and our lives. Especially when these guests are good friends too. Seeing the city like the first time again. Hundreds of pagoda’s, the beetle-nut-chewing-men, the face-painted-kids, the longyis (long skirts for men and women), food stalls, palm trees. Dogs, cats, birds. Full busses, electric wires everywhere. The smell of fresh fried everything mixed with the smells of cars and rubbish.

Yangon is an interesting city.

We live here for about 5 months now, and to be honest it feels like I do not understand a bit of it yet. The city is moving forward, constantly. Lots of facilities seem to improve rapidly.  But, there is a ‘but’. It isn’t an improvement for everybody on the short term.

One example. Last week they changed the whole bus service system over night. It seems there is only one Bus Company left now. All bus numbers have changed and for us it seems like the routes are clearer now. But, as we have been told, they also skipped quite some buses, mainly in the more outskirts of the city. Drivers without jobs and people from the poorer areas have more difficulties now to get from A tot B.

The differences in the city are huge downtown as well as where we live. We try to find our way in being aware of the diversity and participate in an appropriate way.

Ella and Boaz are joyful as always. They enjoy the weather, the playground, the water and each other’s company.

Last week we went on a little trip with our house helper to the local market. Boaz didn’t want to leave the scene of the fish cleaning ladies. He couldn’t get enough of how they cleaned and cut up the fish so quick and easily. Ella started a comparative study to the Gambella Market. Wonderful to see both of them so into the whole thing. Looking at every little stall, wanting to know the name of all the meat, fish, veggies and fruits. Pointing out all they see and,… wishing to try and eat everything at home. Well everything… we didn’t bring the chicken legs (incl. nails) and hot peppers.

Not all is fine in Rakhine

-FOR ENGLISH SCROLL DOWN-

Twee weken geleden vloog ik dan eindelijk naar ons Sittwe kantoor in Rakhine. Terwijl veel van onze (internationale) vrienden hier bezig waren wat ze voor het kerst diner zouden eten en waar oud en nieuw te vieren, vloog ik naar het westen van Myanmar, op de grens met Bangladesh. Een van de meest afgelegen delen van het land, relatief onveilig en een oplaaiend conflict tussen de Moslim populatie en het nationale leger.

Mijn eerste indrukken waren verbazingwekkend positief. We hebben 1,5 jaar in Gambella gewoond, wat waarschijnlijk even afgelegen ligt in Ethiopie als Sittwe in Myanmar. Dus ergens verwachtte ik hetzelfde beeld aan te treffen als in Gambella. Een onderontwikkeld, stoffige regiostad in Afrika. Sittwe is anders. Sittwe heeft strand. Waar grote groepen jongeren elke middag samen komen voor een potje strand voetbal en waar de toeschouwers genieten van de actie terwijl ze een slokje nemen uit hun kokosnoot met de ondergaande zon op de achtergrond. Langs de boulevard zijn verschillende barretjes waar goede vis op het menu staat. In de vroege morgen is de weg langs het strand druk bezocht met locals die een stukje wandelen (hardlopen zou een te groot compliment zijn). Het centrum van Sittwe heeft een paar kleine restaurantjes met een goede lokale menu kaart, veel telefoon winkeltjes, wat kleine shops met levensmiddelen en kleren en een levendige markt. Geen slechte plek om te wonen. 

1. Voetballen op het strand met de ondergaande zon

2. Sittwe op de map van Myanmar

Na een dag op kantoor in Sittwe, zijn we met een veld team 2 uur afgereisd naar een dorpje. Een mooie trip langs meren, rijst velden en groene heuvels. Maar ook een reis naar een andere wereld, langs boeren die minder te besteden hebben dan een gemiddeld gezin in Yangon of Sittwe. Elke maand delen we hier voedsel uit onder de huishoudens die de hulp het meest nodig hebben. Als CDN-ZOA proberen we vooral de ondervoeding van kinderen tot en met 5 jaar te adresseren en delen we aanvullend voedsel uit aan zwangere vrouwen. Veel mensen in de 20 dorpjes waar we actief zijn, zijn getroffen door conflict en veel inwoners zijn gevlucht uit hun huizen en dorpjes. In aanvulling op de voedsel distributie bieden we de gemeenschap ook de mogelijkheid aan om wegen en afwatering systemen te bouwen tegen een vergoeding van een beperkt inkomen. Deze ‘cash for work’ methode levert een positieve bijdrage voor de lokale infrastructuur, training voor lager gekwalificeerd werk en zorgt ook voor wat extra inkomsten voor de werkers. Het was mooi om te zien dat we hulp konden bieden voor deze mensen en hoop brachten voor een betere toekomst. 

  

3. Voedsel distributie in dorpen

5. Procedure tijdens betaling

4. Weg door lokale bevolking gebouwd

De volgende dag ben ik met een ander team naar twee van de Moslim kampen geweest, vlakbij Sittwe. Na de vluchtelingen kampen in Gambella te hebben ervaren met meer dan 50.000 Zuid Soedanese vluchtelingen in 1 kamp, was ik benieuwd hoe de kleinere kampen hier in Rakhine er uit zouden zien met tot 8.000 ontheemden per kamp. Het eerste wat me opviel was dat er om het hele gebied een hoog hek was geplaatst, zodat de Moslim populatie in de kampen niet vrij buiten het kamp kon bewegen. Alleen voor speciale gelegenheden kon een aanvraag ingediend worden om buiten het kamp te komen, maar dan zouden de kamp bewoners wel continue vergezeld moeten worden door een militaire bewaker. In de kampen waren geen tenten, maar grote blokken met lange barakken om in te wonen. In een barak waren 8 kamertjes gemaakt van ongeveer 3x3m, elk voor een gezin. Een gemiddeld Moslim gezin heeft 8 tot 10 leden. En dan te bedenken dat de temperatuur de komende tijd over de 40 graden Celsius gaat in het droge seizoen.

6. Google street view in de kampen

Als CDN-ZOA zijn we in de kampen actief op Water, Sanitaire voorzieningen en Hygiëne (WASH). Dit houdt o.a. in het bouwen, onderhouden en schoonmaken van latrines en waterpunten, afval verzameling en verwerking en hygiëne promotie. Het was goed om met onze vrijwilligers te spreken, die dagelijks een activiteiten programma hebben om andere kamp bewoners te informeren over hygiëne en bijhouden van faciliteiten.

7. Latrines door CDN onderhouden

8. WASH training aan onze vrijwilligers

Hopelijk is CDN-ZOA ook in het nieuwe jaar weer in staat om ons werk voort te zetten en verder uit te breiden in Myanmar, om zo ook een ‘gelukkig nieuw jaar’ te kunnen brengen voor de mensen in nood.

ENGLISH TRANSLATION

Two weeks ago I finally had the opportunity to visit the Sittwe office in Rakhine state. While many (international) friends around us were thinking about what to have for their Christmas brunch and where the celebrate New Year’s Eve, I was flying to the western part of Myanmar, on the border with Bangladesh. One of the most remote parts of Myanmar with a high level of insecurity and conflicts between the Muslim population and federal army forces. 

My first impressions were surprisingly positive. We lived for 1.5 year in Gambella, which is probably as remote in Ethiopia as Sittwe is in Myanmar. So somehow I was expecting the scenery of Gambella, an undeveloped, dusty African town. Sittwe is different. Sittwe has a beach. Where hundreds of youth gather every late afternoon to play their game of beach football and where the spectators enjoy the action while sipping on their coconut milk and the sinking sun in the ocean. Along the boulevard are several bars which serve great seafood and cold beer. In the early mornings the road along the beach is occupied with many locals going for a ‘morning walk’ (morning run would be too much of a credit for them). The town center has some cozy little restaurants serving great local dishes, many mobile shops, some small shops with clothes and groceries and a lively market. Not such a bad place to live. 

After having spent the first day in the Sittwe office, I travelled with one of our field teams to one of the townships for about 2 hours. A beautiful trip along large lakes, rice paddies and green hills. But also a trip to a different world, along farmers who have less to spend than the average family in Yangon or Sittwe. Every month we distribute here food for the most vulnerable households. As CDN-ZOA we especially try to address malnutrition for children under the age of 5 and distribute supplementary food to pregnant and lactating women. The 20 villages where we work have been affected by conflicts and many people have been internally displaced from their villages and farms. In addition to the food distribution we also offer the community to construct roads and culverts for which in return they receive some cash. This cash for work approach gives a boost to local infrastructure, trains the local people in simple skilled labor, but also ensures the people in these villages have a little extra income. It was great to see that we could bring relief for these people and that we were offering them hope for a better future.   

The next day I travelled with another team to two of the Muslim camps, close to Sittwe town. After having experienced the refugee camps in Gambella with more than 50,000 South Sudanese refugees per camp, I was interested to see how the smaller camps in Rakhine would look like with a population of up to 8,000 Internally Displaced People (IDPs). The first thing that struck me was that around the whole area a high fence was built, so that the Muslim population inside the camps were not able to freely move in- and outside the camps. Only for very special occasions they could request for a permit to travel outside the camp, but then at all times a military escort has to accompany the IDPs. Inside the camps there were no tents, but large blocks of long houses were built for the families to live in. In one longhouse 8 rooms were constructed using a thin partition. One room was approx. 3m by 3m, each holding one family. An average Muslim family can go up from 8 to 10 members. And then to think that temperatures reach over 40 degrees Celsius in the upcoming dry season. 

As CDN-ZOA we are mainly focusing on Water, Sanitation and Hygiene (WASH) in 3 camps. This means construction, maintenance and cleaning of latrines and water points, waste collection and hygiene promotion. It was great to meet our volunteers in the camps, who have daily activity programs to outreach to the other IDPs, making sure WASH facilities are operating as it should and there is a general awareness on how and why to use them. 

Hopefully CDN-ZOA is able to continue and expand its activities in the new year in Myanmar to make it a ‘Happy New Year’ for these people in need as well.